Ο δρυς το ίνδαλμά μας
(Ποίημα Ανδρέα Σεμάση)
Το ίνδαλμα μας στη ζωή δεν είν’ το
κυπαρίσσι,
όπου
στο πρώτο φύσημα λυγιέται του αγέρα
κι’
ως κάτω σκύβει δουλικά, γιά νύχτα, γιά ’ναι μέρα,
ανήμπορο
μια δύναμη δικιά του να κρατήσει.
..........................................
..........................................
Ίνδαλμά μας ορθώνεται τώρα πέρα ως πέρα
ο
γέρο δρυς που στοίχειωσε κι’ έχει
χιλιοχρονήσει,
μα
την τρελή τη λαίλαπα δε λέει να προσκυνήσει,
μήδε
και στην ψυχόφθορη ψυχομαχά την ξέρα.
..........................................
..........................................
Γειά
σου, χαρά σου, των δεντρών αλύγιστε πατέρα,
θριαμβικά
ορέγομαι την άξια λεβεντιά σου.
Γειά
σου χαρά σου γίγαντα, ίνδαλμα, γεια χαρά σου,
 |
| Δάσος δρυός κατά τον χειμώνα |
της
πανανθρώπινης
αντρειάς κούρσεψες τον αθέρα
ριζοβολώντας
στα βαθειά της μάνας γης τα
σπλάχνα,
μηδέ στη λύπη
την τραχειά, γρικιέται σου μιαν άχνα.
 |
| Ο Γέρμας "υπό σκιή" δρυός |
 |
| Η όμορφη Κορησός Καστοριάς μέσα από βελανιδιές. |
 |
| Καρποί δρυός (βελανίδια) |
 |
| Ο δάσκαλος Γιώργος Αλεξίου σε δάσος βελανιδιάς |
