Το πουλί «ο αγριόπιτνος» {= αγριοπετεινός} στα δάση του Γέρμα

Οικόσιτος πετεινός.
Ελαιογραφία του Γιώργου Τ. Αλεξίου,
αντίγραφο πίνακα Ιάπωνα ζωγράφου.

Το ορεινό χωριό «Ο Γέρμας Καστοριάς» κατέχει εκτεταμένα και πυκνά δάση οξιάς, βελανιδιάς και άλλων φυλλοβόλων δέντρων. Στα δάση αυτά και στα ξέφωτά τους διαβιώνουν, φωλιάζουν και αναπαράγονται πολλά είδη άγριων ζώων, ερπετών και πτηνών. Ειδικώς για τα πτηνά αναφέρουμε, ότι τα περισσότερα είναι ημερόβια και απαντώνται εύκολα και συχνά απ’ τους κατοίκους του χωριού. Τα γνωστότερα απ’ αυτά είναι, το σαΐνι (γεράκι), η τουρτούρα (τρυγόνα), η δεκοχτούρα, η γκίσσα (κίσσα), ο ξυλοφάης (δρυοκολάπτης), ο πούπος (τσαλαπετεινός) και ο κούκος. Παλαιότερα υπήρχαν και ο αετός και ο γύπας, αλλά απ’ τη δεκαετία του 1970, αυτά τα μεγάλα και περήφανα πουλιά έχουν δυστυχώς εκλείψει.

Εκτός όμως από ημερόβια πτηνά, υπάρχουν στα δάση του Γέρμα και πουλιά νυκτόβια, που βγαίνουν για τροφή κατά τις βραδινές ώρες κι ένεκα τούτου δεν τα βλέπουν συχνά οι άνθρωποι. Τέτοια πουλιά είναι ο μπούφος, η κουκουβάγια, ο γκιώνης και ο αγριόπιτνος (αγριοπετεινός), ο οποίος εξετάζεται ακολούθως.

Η δασωμένη χαράδρα της Κρανιάς 

     στον Γέρμα, όπου ζουν αγριόπιτνοι.

Ο αγριόπιτνος είναι ένα απ’ τα πλέον αγαπητά πουλιά των κατοίκων του Γέρμα, και ιδιαίτερα των γεροντότερων εξ αυτών, που διανυκτέρευαν παλαιότερα, κατά τις ζεστές νύχτες της Άνοιξης και του Καλοκαιριού, μαζί με τα ζώα τους (αιγοπρόβατα και γελάδια), στα βουνά και στις εξοχές του χωριού, κι άκουαν το λάλημά του. Το εν λόγω πουλί είναι νυκτόβιο, ως προαναφέρθηκε, και πολύ μοναχικό και για τους λόγους αυτούς ελάχιστοι Γερμανιώτες το έχουν ιδεί, ενώ πολλοί το έχουν ακούσει. Πάντως, αυτοί που το είδαν λένε, ότι είναι μικρό στο μέγεθος, όμορφο με πολύχρωμο πτέρωμα και ομοιάζει αρκετά με νεαρό πετεινάρι, κοκοράκι («πτηνόν άγριον, ομοιάζον τω αλέκτορι»), εξ ου και η ονομασία του «αγριόπιτνους». Οι Γερμανιώτες αναφέρουν επίσης, ότι ο αγριόπιτνος ζει την ημέρα κρυμμένος στα κλαδιά και στα φυλλώματα των μεγάλων δένδρων του όρους Μουρίκι και των αντερεισμάτων του, και ότι βγαίνει για τροφή μόνον όταν σκοτεινιάσει. Ζευγαρώνει κατά τις νύκτες του Απριλίου και του Μαΐου. Τότε το αρσενικό γνωστοποιεί την παρουσία του στα θηλυκά του είδους που βρίσκονται στη γύρω περιοχή, καθώς και στους ανθρώπους, βγάζοντας τη χαρακτηριστική κραυγή του, που είναι ένα αργόσυρτο και λυπητερό «ουου», παρόμοιο με αυτό της κουκουβάγιας.

Ξυλόγλυπτος πετεινός στο τέμπλο 

     του Αγίου Δημητρίου Αυγής (19^ος αιών).

Ο Γράφων, που έχει την οικία του στην άκρη του Γέρμα, δίπλα στο μικρό ποτάμι και στους παλαιούς νερόμυλους του χωριού, ακούει με πολύ μεγάλη προσοχή και απολαμβάνει, κατά τις γλυκές βραδιές της Άνοιξης, τη φωνή του αγριόπιτνου, που έρχεται σ’ αυτόν απ’ τις ειδυλλιακές τοποθεσίες της «Βρύσης» και του «Σελιού». Η φωνή αυτή τον θέλγει και τον ευχαριστεί ιδιαίτερα.

Βελανιδιά στο βουνό Αμάραντος του Γέρμα
όπου κουρνιάζουν οι αγριόπιτνοι.

Σημείωση: Το απόκοσμο λάλημα του Αγριοπετεινού ακούγεται στην μουσική τής θρυλικής ταινίας Western "Ο Καλός, ο Κακός, και ο Άσχημος". Άκουσε εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=LdLQf1Ef9Ns