Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Κυδωνιές και κυδώνια στον Γέρμα Καστοριάς.



Δύο κυδώνια. Φωτ. σύνθεση Γιώργου Αλεξίου.
Η κυδωνιά, το πασίγνωστο και λίαν αγαπητό οπωροφόρο δέντρο, ευδοκιμεί ιδιαίτερα στον Γέρμα Καστοριάς. Στο χωριό αυτό όλοι οι κάτοικοι έχουν στους αγρούς τους τουλάχιστον 2 – 3 κυδωνιές, που τις καλλιεργούν και τις φροντίζουν με πολύ μεράκι. Απ’ τις εν λόγω κυδωνιές μαζεύουν κάθε Οκτώβριο οι ιδιοκτήτες τους πολλά μυρωδάτα κι εύγευστα κυδώνια. Τα εκλεκτότερα απ’ αυτά τα κυδώνια τα διαλέγουν οι χρυσοχέρες νοικοκυρές του χωριού και παρασκευάζουν πεντανόστιμο γλυκό κουταλιού, το λεγόμενο κυδωνάτο. Τα υπόλοιπα τα τοποθετούν στα κελάρια τους και τα καταναλώνουν κατά τους επόμενους μήνες του χειμώνα, αφού προηγουμένως τα ψήσουν στη χόβολη του τζακιού τους ή στη «μασίνα» τους (ξυλόσομπα).
Καρποφόρο κλαδί κυδωνιάς.
Παλαιότερα, πριν το έτος 1960 υπήρχαν στον Γέρμα αρκετοί οπωρώνες με δέντρα κυδωνιάς, δηλαδή κυδωνιώνες. Οι γνωστότεροι απ’ αυτούς τους κυδωνιώνες ήταν: α) του Κωστάκη Κυρατζή (+ 1970), που βρισκόταν δίπλα στο αγροτόσπιτό του, στην περιοχή του Άι-Θανάση, β) του αείμνηστου Γιώργου Ν. Τάσιου, κοντά στον κοινοτικό νερόμυλο και γ) του μακαρίτη Γρηγόρη Βασδέκα στην τοποθεσία Βρύση. Απ’ τους οπωρώνες αυτούς συνέλεγαν οι καλλιεργητές τους κάθε Φθινόπωρο τα ώριμα κυδώνια, τα τοποθετούσαν μέσα σε μεγάλα κοφίνια που λέγονταν «κοσιώρες» και τα μετέφεραν με τα υποζύγιά τους και τα πωλούσαν στα γειτονικά χωριά Βλάστη, Κλεισούρα και Κορησό, όπου ήταν περιζήτητα.
Σήμερα, απ’ τους προαναφερόμενους τρεις οπωρώνες διατηρούνται οι δύο πρώτοι, δηλαδή του Κωστάκη Κυρατζή και του Γιώργου Τάσιου, που τους καλλιεργούν και δρέπουν τους καρπούς των δέντρων τους οι απόγονοι και κληρονόμοι αυτών.
Επίμετρο.
Την άνοιξη φουντώνουνε οι κυδωνιές.
Ποίημα Ίβυκου. 6ος αι. Π.Χ.
Την άνοιξη φουντώνουνε οι κυδωνιές
νοτισμένες από τα τρεχούμενα ποτάμια,
στον άβατο τον κήπο των παρθένων
φουντώνουνε και τ’ άνθη της κληματαριάς,
θεριεμένα κάτω από τα σκιερά κλωνάρια του κλήματος.
Για μένα όμως δεν υπάρχει εποχή
που να κοιμάται ο Έρωτας.
Αλλά σαν το Θρακιώτη το Βοριά,
φλεγόμενος από τις αστραπές
και πνέοντας απ’ την Κυπρίδα,
σκοτεινός κι αδιάντροπος,
μια τρέλα που μαραίνει τα πάντα
καταλαμβάνει την καρδιά μου
και τη συγκλονίζει από τα συθέμελά της....

Το ερειπωμένο αγροτόσπιτο του Κωστάκη Κυρατζή.
Ίβυκος ήταν αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής από το Ρήγιο της Μεγάλης Ελλάδας. Η ακμή του τοποθετείται στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ.).
Οι κυδωνιές του Κωστάκη Κυρατζή ανθισμένες.

Ο Γέρμας Καστοριάς.









Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Εκδρομή φυσιολάτρη στο χωριό "Ο Γέρμας" Καστοριάς. 14 Οκτωβρίου 2013.


Ο Γέρμας Καστοριάς.

Η Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013 ήταν μια γλυκιά φθινοπωρινή ημέρα, με αρκετή ηλιοφάνεια και σχετικώς υψηλή - για την εποχή -  θερμοκρασία. Το πρωί της ημέρας αυτής, ένας φυσιολάτρης Γερμανιώτης, που διαμένει μονίμως στην Καστοριά, επισκέφτηκε το αγαπημένο του χωριό, μετέβη στις ονειρικές εξοχές του (: στην Καραμεγάλη, στη Βρύση, στον Πάσχο, στ’ Αμπέλια, στο Χάβο, στην Πατωσιά, στη Μότσιαλη, στο Σελιό), θαύμασε τις «μελαγχολικές» ομορφιές τής φθινοπωρινής φύσης κι έλαβε πολλές φωτογραφίες της. Οι καλύτερες απ’ αυτές τις φωτογραφίες αναρτήθηκαν στο παρόν Ιστολόγιο, για τις ιδούν οι απανταχού ευρισκόμενοι Γερμανιώτες, καθώς και όλοι οι εκλεκτοί φίλοι τους.
Άποψη του Γέρμα απ' το αμπέλι Αφών Αλεξίου.

Κυκλάμινα τοποθεσίας "Καραμεγάλη"

 

Μανιτάρι, το μόνο είδος εδώδιμο στον Γέρμα.










Το φθινοπωρινό αγριολούλουδο Κρόκος στον Πάσχο.








Κόκκινη ποικιλία σούρβων απ' τον Χάβο.

Κίτρινη ποικιλία σούρβων απ' τον Χάβο.


Δύο ποικιλίες σούρβων, κίτρινη και κόκκινη.

Χειμωνιάτικα αχλάδια "Ζίμορβα" και "Σιούμσιουλα" (!).

Αχλάδια "Ζίμορβα".

Αχλάδια "Σιούμσιουλα".

Κυδώνι απ' τις "Κυδωνιές του Κωστάκη".



Φθινόπωρο στην κοιλάδα  "Μότσιαλη"


Κοπάδι προβάτων στο Σελιό.



Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Κυκλάμινο (παιδικό ποίημα)

– Πώς σε λένε, λουλουδάκι;
– Να σ’ το πω: κυκλαμινάκι.
– Και ριζώνεις στο βουνό,
δίχως άνθη άλλα κοντά σου; – Έχω σύντροφο (στοχάσου!)
το γαλάζιον ουρανό.
– Και τι κάνεις όλη μέρα;
– Τραγουδώ με τον αγέρα·
παίζω με τ’ αγριοπούλια·
με κοιμίζει πάντα η Πούλια·
και στολίζω ταπεινά
τις ραχούλες, τα βουνά…
– Και το χιόνι όταν φτάσει;
– Δε φοβάμαι… Θα περάσει…
Μες στη γη θα κοιμηθώ,
στου Θεού μας την αγκάλη.
Και τον άλλο χρόνο πάλι
με καινούργιο θα ’μαι ανθό!…
 (Σπύρος Κοκκίνης)