Πόθος Φθινοπώρου (Ποίημα Ναπολέοντα Λαπαθιώτη)

Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρό σε καρτερώ,

με τις πλατιές, βαριές σου στάλες

των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,

που με μεθούσατε τις άλλες...
................................................................................

.................................................................................
Τα καλοκαίρια μ᾿ έψησαν και τα λιοπύρια τα βαριά,

κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζοι:

απόψε μου ποθεί η καρδιά πότε να ῾ρθει μέσ᾿ τα κλαριά,

ο θείος βοριάς και το χαλάζι!

………………………………………………..

Τότε, γερτός κι εγώ ξανά, μέσ᾿ τα μουγκά τα δειλινά,

θ᾿ αναπολώ γλυκά, - ποιος ξέρει,

και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,

το περασμένο καλοκαίρι...