(Ποίημα N. Cocaro. Μετάφραση Β.
Βιτσαξή).
μέσα στους πράσινους τους
κάμπους,
φέρνω στο νου το ον και το μη ον
του Τάο.
……………………………..
Ανασηκώνω που και που το χώμα το δροσάτο με τα χέρια
και νιώθω πώς είμαι ένα κομμάτι από το σύνολο.
Κι όμως δεν είμαι τίποτα.
……………………………
Δεν χρειάζεται κανείς να πλένει κάθε μέρα
του
κύκνου τα φτερά για νά ’ναι κάτασπρα.
…………………………..
Το μάθημα είναι τούτο,
αμέτρητοι ανοίγουν δρόμοι μέσα μου
κάτω απ’ τη δαμασκηνιά.
 |
| Τάο (yin yang) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου